İnsan sevince,sevgili;henüz yazmadığı romanlarının teliflerinin kumar masasına süren ve kendisine:''Siz ne zaman roman yazacaksınız?''diye soran kumarhane sahibine:
''Romanımı işte şu an yazıyorum,''diyen Dostoyevski'nin yaratıcılığına olan inancına ve uçurumun kenarında ki korkusuz yaşamına,bir kez daha hayran oluyor...
Sait Faik doğru demiş...ve bende şimdi aynısını diyorum...Yazmasam Deli Olacaktım..!İnsan sevince,sevgili,sahibi tarafından kırbaçlanan mazlum bir atın boynuna sarılarak ağlayan ve atın titreyen ürkek teninde belki de bütün acı çekenlere ve kırbaç altında olanlara sarılan yüce hayat düşkünü Nietzche'yi,daha derinden anladığını fark ediyor!..
İnsan sevince,uçurumun kenarında dolaşıyor ve büyük yaşıyor,sevgili!...Bodrum sokaklarına küpe çiçekleri eken Halikarnas Balıkçısı oluyor;o küpe çiçeklerini kulaklarına takan Bodrumlu kızlar oluyor...
Bin yıl hüküm verseler de,zalimlere o bilge gülümsemesiyle ve sadece acıyarak bakan ve çalışırken dünyanın o sıradan zoruklarını unutan,İsmail Beşikçi oluyor...
Sevgilisinin kapısı önüne bir kamyon dolusu gül yaprağı döken Yılmaz Güney;yaşı,üstü başı,durumu ne olursa olsun,sevmek,bağlanmak ve aşık olmak için sadece yanındaki insanın gözlerinin içine,yani kalbine bakan,Neyzen Tevfik oluyor...
İnsan sevince,sevgili,onuru için kendini yakan tutsaklarla bir olup yanabiliyor!..
İnsan sevince,sevgili,mesleki sıfatlarından nefret eden ve özgürlüğüne kutsal bir sevda gibi bağlanan ama yine de bütün o görüp hissettiklerini,yazmazsa deli olan biri oluyor,Sait Faik oluyor!..
İnsan sevince,sevgili,bu tek boyutlu hayata meydan okuyor,büyük yaşıyor,kişiliğini tutsak alan engelleri yıkıp geçiyor!..İyi kalpli bir yolcu oluyor...
Seni sevdikçe,hayatım çoğalıyor..!